(١٩٨٠) فرزندى که از زن متولد مى‌‌شود ملحق به شوهر مى‌‌شود، به شرط آن که بین نزدیکى و زایمان، حداقل شش ماه هلالى که کمترین مدّت حمل است، فاصله شده باشد، و نیز بیشتر از نُه ماه فاصله نشود، اگر چه رعایت احتیاط متناسب با یک سال است.
(١٩٨١) اگر زن شوهردار زنا کند، در صورتى که امکان داشته باشد بچه متولد از او و از شوهرش باشد ملحق به شوهر مى‌‌شود و متولد از زنا حساب نمى‌‌شود.
(١٩٨٢) حق سرپرستى طفل پسر باشد یا دختر، بنابراظهر تا دو سال براى مادر است، اما بعد از دو سال تا هفت سال پدر هم حق سرپرستى دارد، و در این پنج سال احوط آن است که حق سرپرستى پسر با پدر و دختر با مادر است، ولى بعد از هفت سال حق سرپرستى، فقط از آن پدر است.
(١٩٨٣) اگر زنى که آزاد، مسلمان و عاقل است دخترى داشته باشد، تا هفت سال دختر تمام نشده، پدر نمى‌‌تواند او را از مادرش جدا کند.
(١٩٨۴) در ایام سرپرستى هرکدام از پدر و مادر، اگر دیگرى خواست بچه‌‌اش را ببیند یا این که به او چیزى برساند، یا مشکل و ضررى از او برطرف کند، و یا این که مدّتى در کنار هم باشند، دیگرى نباید مانع شود.
(١٩٨۵) هریک از پدر و مادر، اگر چه مثل پدر قبل از رسیدن نوبت سرپرستیش از دنیا برود، حق سرپرستى مخصوص دیگرى مى‌‌شود، نه وصى یا نزدیکان متوفّى، و در صورت وفات پدر، اگر مادر ازدواج کند در حق سرپرستى او تأمّل است، و احوط رعایت رضایت کسى است که شرعاً بعد از پدر و مادر صاحب حق است.
(١٩٨۶) اگر پدر و مادر مفقود شوند، بنابراظهر حق سرپرستى براى جدّ پدرى به جاى پدر و جدّه مادرى به جاى مادر به همان صورتى که در پدر و مادر گفته شد ثابت است، و احتیاط در رعایت رضایت جدّ پدرى است، و اگر اینها هم مفقود شوند، حق سرپرستى براى کسى که از نظر ارث به بچه نزدیکتر است، یعنى اگر بچه بمیرد از او ارث مى‌‌برد، خالى از وجه نیست.
(١٩٨٧) انفاق و تأمین مخارج زندگى پدر و مادر و پدربزرگ و مادربزرگ هرچه بالاروند بر فرزند واجب است، و همچنین تأمین مخارج فرزندان و اولاد آنها هرچه پایین آیند. و این دو حکم در صورتى است که آنها فقیر باشند، و انفاق بر غیر اینها، از برادران و خواهران و عموها و دائى‌‌ها واجب نیست، اگر چه مستحب مؤکد است.