(١٢۶٣) انسان مى‌‌تواند در هرشب از ماه رمضان براى روزه فرداى آن نیت کند و همچنین جایز است که شب اول ماه، نیت روزه همه ماه را بنماید، و احتیاط به تجدید نیت در هرشب ترک نشود.
(١٢۶۴) از اول شب ماه رمضان تا اذان صبح هروقت نیت روزه فردا را بکند، اشکال ندارد.
(١٢۶۵) لازم نیست انسان نیت روزه را از قلب بگذراند یا به زبان جارى کند، مثلاً بگوید: فردا را روزه مى‌‌گیرم قُربةً اِلَى الله، بلکه همین قدر که براى انجام فرمان خداوند عالم از اذان صبح تا مغرب کارى که روزه را باطل مى‌‌کند انجام ندهد کافى است.
(١٢۶۶) وقت نیت روزه مستحبى از اول شب است تا موقعى که به اندازه نیت کردن به مغرب وقت مانده باشد، و اگر تا این وقت کارى که روزه را باطل مى‌‌کند انجام نداده باشد و نیت روزه مستحبى کند، روزه او صحیح است.
(١٢۶٧) کسى که پیش از اذان صبح در غیر روزه معین واجب، مثل روزه ماه مبارک رمضان، بدون نیت روزه خوابیده است، اگر پیش از ظهر بیدار شود و در حال اختیار نیت کند، روزه او صحیح است چه روزه او واجب باشد چه مستحب، و اگر بعد از ظهر بیدار شود، نمى‌‌تواند نیت روزه واجب نماید.
(١٢۶٨) اگر بخواهد غیر روزه رمضان روزه واجب دیگرى بگیرد، در صورتى که آنچه بر او واجب شده است انواع متعددى باشد، بنا بر اقوى باید آن را معین نماید، مثلا نیت کند که روزه قضا یا روزه نذر مى‌‌گیرم، ولى در ماه رمضان لازم نیست نیت کند که روزه ماه رمضان مى‌‌گیرم، بلکه اگر نداند ماه رمضان است یا فراموش نماید، و روزه دیگرى را نیت کند، روزه ماه رمضان حساب مى‌‌شود، مگر این که روزه براى میت گرفته باشد که در این صورت روزه ماه رمضان حساب نمى‌‌شود، و صحیح بودن آن مورد تأمل است مگر این که مقصود او به دو قسمت جداگانه تقسیم شود: یکى روزه واجب و یکى هم براى دیگرى بودنِ روزه، که در این صورت بنا بر اظهر روزه ماه رمضان محسوب مى‌‌شود.
(١٢۶٩) هرگاه در ماه رمضان یا روزه واجب معین، نیت روزه را عمداً ترک نماید تا صبح داخل شود، روزه آن روزش صحیح نیست و قضا بر او واجب است ولى وجوب کفّاره محل تأمل است.
(١٢٧٠) اگر بداند ماه رمضان است و عمداً نیت روزه غیر رمضان کند، نه روزه رمضان حساب مى‌‌شود و نه روزه‌‌اى که قصد کرده است.
(١٢٧١) اگر مثلا به نیت روز اول ماه روزه بگیرد، بعد بفهمد دوم یا سوم بوده، روزه او صحیح است.
(١٢٧٢) کسى که در سراسر روز بیهوش بوده در صورتى که روزه واجب معین باشد روزه بر او واجب نیست ولى اگر قبل از ظهر بهوش آید بنابر احتیاط واجب باید روزه آن روز را تمام کرده و قضاى آن را نیز بگیرد و همین احتیاط در مورد مخالف، اگر قبل از ظهر شیعه شود نیز جارى است.
(١٢٧٣) اگر نداند یا فراموش کند که ماه رمضان است و پیش از ظهر ملتفت شود، چنانچه کارى که روزه را باطل مى‌‌کند انجام نداده باشد، باید فوراً نیت کند و گرنه روزه او باطل مى‌‌شود.
(١٢٧۴) اگر بچه قبل از اذان صبح ماه رمضان بالغ شود، باید روزه بگیرد؛ و اگر بعد از اذان و قبل از ظهر بالغ شود، اگر چیزى که روزه را باطل مى‌‌کند انجام نداده باشد احتیاط واجب در این است که بقیه آن روز را روزه بگیرد و بعداً قضاى آن روز را نیز بگیرد، و همچنین است اگر شخصى که جنون دارد جنونش از بین برود. و این احتیاط در باره غیربالغى است که از اول صبح نیت روزه نداشته است، ولى چون روزه بچه ممیز صحیح است ـ‌‌اگر چه بر او واجب نیست‌‌ـ اگر نیت روزه داشته باشد و در بین روز بالغ شود، روزه آن روز او صحیح است و قضا ندارد.
(١٢٧۵) کسى که براى بجا آوردن روزه میتى اجیر شده، اگر روزه مستحبى بگیرد اشکال ندارد، ولى کسى که روزه قضا دارد،نمى‌‌تواند روزه مستحبى بگیرد.
(١٢٧۶) اگر در ماه رمضان، پیش از ظهر، کافر مسلمان شود بنا بر احتیاط مستحب باید نیت روزه کند و روزه را تمام نماید.
(١٢٧٧) اگر مریض در ماه رمضان، پیش از ظهر خوب شود و تا آن وقت کارى که روزه را باطل مى‌‌کند انجام نداده باشد، واجب بودن روزه و صحیح بودنش، خالى از وجه نیست.
(١٢٧٨) روزى را که انسان شک دارد آخر شعبان است یا اول رمضان، واجب نیست روزه بگیرد، و اگر بخواهد روزه بگیرد، نمى‌‌تواند نیت روزه رمضان کند بلکه باید نیت روزه قضا و مانند آن بنماید و چنانچه بعد معلوم شود رمضان بوده، از رمضان حساب مى‌‌شود، و در صورتى که قصد کند آنچه را که فعلا خدا از او خواسته است انجام دهد و بعد معلوم شود رمضان بوده نیز کافى است.
(١٢٧٩) اگر روزى را که شک دارد آخر شعبان است یا اول رمضان، به نیت روزه قضا یا روزه مستحبى و مانند آن روزه بگیرد و در بین روز بفهمد که ماه رمضان است، باید نیت روزه رمضان کند.