قِى كردن

(١٣٢٣) هرگاه روزه‌‌دار عمداً قى کند، اگر چه به واسطه مرض و مانند آن ناچار باشد، روزه‌‌اش باطل مى‌‌شود، ولى اگرسهواً یا بى اختیار قى کند اشکال ندارد، ولى نباید آن را عمداً فرو ببرد‌‌.

(١٣٢۴) اگر روزه‌‌دار بتواند از قى کردن خوددارى کند، چنانچه براى او ضرر و مشقت نداشته باشد، باید خوددارى نماید.

(١٣٢۵) اگر یقین داشته باشد که به واسطه آروغ زدن، چیزى از گلو بیرون مى‌‌آید، نباید عمداً آروغ بزند ولى اگر یقین نداشته باشد اشکال ندارد.

(١٣٢۶) اگر آروغ بزند و بدون اختیار چیزى در گلو یا دهانش بیاید، باید آن را بیرون بریزد و اگر بى‌‌اختیار فرو رود، روزه‌‌اش صحیح است. و در صورت فرو بردن عمدى‌‌، روزه‌‌اش باطل‌‌، و قضا و کفّاره بر او واجب مى‌‌شود‌‌.

(١٣٢٧) اگر روزه‌‌دار با علم و عمد قصد انجام فعلى را بنماید که روزه را باطل مى‌‌کند، روزه‌‌اش باطل است ولى کفاره ندارد.