(۶٢۵) در حال توانائى بر تحصیل علم موقعى انسان مى‌‌تواند مشغول نماز شود که یقین کند وقت داخل شده است؛ و یا اینکه بنابر اظهر شخص عادلى که آشنا با اوقات نماز است اذان بگوید؛ و یا دو مرد عادل به داخل شدن وقت خبر دهند.
(۶٢۶) نابینا یا کسى که در زندان است همین قدر که گمان به داخل شدن وقت پیدا کرد، داخل نماز مى‌‌شود؛ ولى احتیاط در این است که نماز را تأخیر بیندازد تا یقین و یا اطمینان و یا گمان قویتر به داخل شدن وقت پیدا کند. و اشخاص دیگر ـ‌‌غیر از نابینا و زندانى‌‌ـ که به واسطه ابر و غبار و مانند اینها توانائى بر تحصیل یقین یا علامات معتبر را ندارند، در صورتى که احتمال مى‌‌دهند دسترسى به چیزى پیدا کنند که به واسطه آن علم و یا ظن به وقت پیدا مى کنند، احتیاط در تأخیر نماز است. ولى اگر به خاطر تأخیر، خود به خود علم و یا ظن به وقت پیدا مى‌‌شود احتمال دارد همین قدر که گمان به وقت پیدا کردند بتوانند نماز بخوانند ولى اگر عُسر و حرج نباشد احتیاط در تأخیر
نماز است.
(۶٢٧) اگر با ملاک‌‌هایى که گفته شد داخل شدن وقت را احراز کند و مشغول نماز شود و در بین نماز بفهمد که هنوز وقت داخل نشده، نماز او باطل است، مگر اینکه بتواند عدول کند به نماز نافله و یا نمازى که از او قضا شده باشد؛ و همچنین است اگر بعد از نماز بفهمد که تمام نماز را پیش از وقت خوانده؛ ولى اگر در بین نماز بفهمد وقت داخل شده، یا بعد از نماز بفهمد که در بین نماز وقت داخل شده، نماز او صحیح است.
(۶٢٨) اگر انسان نداند و یا فراموش کند که باید با یقین به داخل شدن وقت مشغول نماز شود، چنانچه بعد از نماز بفهمد که تمام نماز را در وقت خوانده، نماز او صحیح است در صورتى که موقع نماز قصد قربت داشته باشد.
(۶٢٩) اگر وقت نماز به قدرى تنگ است که به سبب بجا آوردن بعضى از کارهاى مستحب نماز، مقدارى از آن بعد از وقت خوانده مى‌‌شود، باید آن مستحب را بجا نیاورد. مثلا اگر به سبب خواندن قنوت مقدارى از نماز بعد از وقت خوانده مى‌‌شود، باید قنوت نخواند.
(۶٣٠) کسى که فقط به اندازه خواندن یک رکعت نماز وقت دارد، باید نماز را به نیت ادا بخواند.
(۶٣١) کسى که مسافر نیست، اگر تا مغرب به اندازه خواندن پنج رکعت نماز وقت دارد، باید نماز ظهر و عصر هردو را بخواند و اگر کمتر وقت دارد باید فقط نماز عصر را بخواند و بعداً نماز ظهر را قضا کند؛ و اگر تا نصف شب به اندازه خواندن پنج رکعت نماز وقت دارد، باید نماز مغرب و عشا را بخواند و اگر کمتر وقت دارد، باید فقط عشا را بخواند و بعداً باید نماز مغرب را به قصد ما‌‌فى‌‌الذمه بخواند.
(۶٣٢) کسى که مسافر است اگر تا مغرب به اندازه خواندن سه رکعت نماز وقت دارد، باید نماز ظهر و عصر را بخواند و اگر کمتر وقت دارد، باید فقط عصر را بخواند و بعداً نماز ظهر را قضا کند. و اگر تا نصف شب به اندازه خواندن چهار رکعت نماز وقت دارد باید نماز مغرب و عشا را بخواند و اگر کمتر وقت دارد باید فقط عشا را بخواند و بلافاصله مغرب را احتیاطاً به قصد ما‌‌فى‌‌الذمه بجا آورد.
(۶٣٣) مستحب است انسان نماز را در اول وقت آن بخواند و راجع به آن خیلى سفارش شده است و هرچه به اول وقت نزدیکتر باشد بهتر است، مگر مواردى که شارع مقدس استثنا کرده است، که خواهد آمد.