(۵٠۵) بعد از غسل واجب است میت را حنوط کنند، یعنى به پیشانى و کف دست‌‌ها و سر زانوها و سر دو انگشت بزرگ پاهاى او کافور بمالند؛ و مستحب است به سر بینى میت هم کافور بمالند. و باید کافور، سائیده و تازه باشد و اگر به علّت کهنه بودن، عطر آن از بین رفته باشد کافى نیست.
(۵٠۶) احتیاط مستحب آن است که اول کافور را به پیشانى میت بمالند، و در جاهاى دیگر ترتیب لازم نیست.
(۵٠٧) بهتر آن است که میت را پیش از کفن کردن، حنوط نمایند اگر چه در بین کفن کردن و بعد از آن هم مانعى ندارد.
(۵٠٨) کسى که براى حج احرام بسته است، اگر پیش از تمام کردن سعى بین صفا و مروه بمیرد، حنوط کردن او جایز نیست و نیز اگر در احرام عمره پیش از آن که تقصیر کند بمیرد نباید او را حنوط کنند.
(۵٠٩) زنى که شوهر او مرده و هنوز عده‌‌اش تمام نشده، اگر چه حرام است خود را خوشبو کند ولى چنانچه بمیرد حنوط او واجب است.
(۵١٠) مکروه است میت را با مشک، عنبر، عود و عطرهاى دیگر خوشبو کنند یا براى حنوط، اینها رابا کافور مخلوط نمایند.
(۵١١) مستحب است قدرى تربت حضرت سید الشهداء(علیه السلام) با کافور مخلوط کنند ولى باید از آن کافور به جاهایى که بى‌‌احترامى مى‌‌شود نرسانند و نیز باید تربت به قدرى زیاد نباشد که وقتى با کافور مخلوط شد آن را کافور نگویند.
(۵١٢) اگر کافور به اندازه غسل و حنوط نباشد، بنا بر احتیاط واجب غسل را مقدم دارند و اگر براى هفت عضو نرسد پیشانى را مقدم دارند.
(۵١٣) مستحب است دو چوب تر و تازه در کفن همراه میت بگذارند، یکى را در ترقوه طرف چپ بین پیراهن و لُنگ و یکى را در ترقوه راست به بدن میت برسانند.