(٢١٠۶) خوردن گوشت مرغى که مثل شاهین چنگال دارد حرام است. و خوردن گوشت هُدهُد مکروه مى‌‌باشد و همچنین پرستو، بنا بر اظهر.
(٢١٠٧) اگر چیزى را که روح دارد از حیوان زنده جدا نمایند، مثلا دنبه یا مقدارى گوشت از گوسفند زنده ببرند، نجس و حرام مى‌‌باشد.
(٢١٠٨) خوردن پنج چیز از حیوانى که حلال گوشت است و به دستور شرع آن را سر بریده‌‌اند حرام است که عبارتند از:
١ ـ طحال (سپرز). ٢ ـ نرى. ٣ ـ دنبلان. ۴ ـ خون.۵ ـ فضله و سرگین.
(٢١٠٩) هرچه در نظر مردم جزء چیزهاى خبیث باشد و متعارف مردم از آنها متنفّر باشند، خوردن آنها حرام است، و بنا بر احتیاط واجب باید از خوردن ده چیز اجتناب کرد، اگر چه جزء چیزهاى خبیث نباشند، که عبارتند از:
١ ـ مثانه (بول دان).
٢ ـ زَهره‌‌دان.
٣ ـ بچه‌‌دان.
۴ ـ فرج.
۵ ـ غُدد، که آنها را دُشْوِل هم مى‌‌گویند.
۶ ـ نخاع (مغز حرام)، که داخل ستون فقرات و گردن است.
٧ ـ نخود مغز (و آن چیزى است در مغز به شکل نخود).
٨ ـ چیزى که در میان سُم است و به آن ذات الاشاجع هم مى‌‌گویند.
٩ ـ حدقه چشم.
١٠ ـ پِى دو طرف تیره پشت.
(٢١١٠) خوردن کمى از تربت حضرت سید الشهداء(علیه السلام) براى شفا به اندازه یک نخود، که از قبر مطهر آن حضرت یا از اطراف آن برداشته باشند، اشکال ندارد، و مظنون این است که خوردن تربت حضرت رسول اکرم(صلى الله علیه وآله وسلم) و سایر ائمه‌‌طاهرین(علیهم السلام) براى شفا، در این حکم مثل تربت امام حسین(علیه السلام) باشد اگر چه احوط این است که آن را در آب مخلوط کنند به طورى که مستهلک شود، و خوردن گِل داغستان و گِل اَرمَنى براى معالجه، اگر علاج منحصر به خوردن آنها باشد، بنا بر اظهر اشکال ندارد.
(٢١١١) خوردن گوشت اسب، و قاطر و الاغ مکروه است و اگر کسى با آنها وطى کند، یعنى نزدیکى نماید، حرام مى‌‌شوند و باید آنها را از شهر بیرون ببرند و در جاى دیگر بفروشند.
(٢١١٢) خرگوش و سوسمار و همه حشرات، حرام گوشت هستند.
(٢١١٣) اگر ـ نَعوذُ بِالله ـ با گاو، گوسفند و شتر نزدیکى کنند، بول و سرگین آنها نجس مى‌‌شود و آشامیدن شیر و خوردن گوشت آنها هم حرام است و باید بدون آن که تأخیر بیفتد آن حیوان را بکشند و بسوزانند و کسى که با آن وطى کرده پول آن را به صاحبش بدهد.
(٢١١۴) آشامیدن شراب حرام و در بعضى از روایات بزرگترین گناه شمرده شده است، و اگر کسى آن را حلال بداند، در صورتى که ملتفت باشد که لازمه حلال دانستن آن تکذیب خدا و پیغمبر(صلى الله علیه وآله وسلم) مى‌‌باشد، کافر است. از حضرت امام جعفر صادق(علیه السلام) روایت شده است که فرمودند: «شراب ریشه بدى‌‌ها و منشأ گناهان است و کسى که شراب مى‌‌خورد، عقل خود را از دست مى‌‌دهد و در آن موقع، خدا را نمى‌‌شناسد و از هیچ گناهى باک ندارد و احترام هیچ کس را نگه نمى‌‌دارد و حق خویشان نزدیک را رعایت نمى‌‌کند و از زشتى‌‌هاى آشکار رو نمى‌‌گرداند و روح ایمان و خداشناسى از او بیرون مى‌‌رود و روح ناقص خبیثى که از رحمت خدا دور است در او مى‌‌ماند، و خدا و فرشتگان و پیغمبران و مؤمنین او را لعنت مى‌‌کنند، و تا چهل روز نماز او قبول نمى‌‌شود، و روز قیامت روى او سیاه است و زبان از دهانش بیرون مى‌‌آید و آب دهان او به سینه‌‌اش مى‌‌ریزد و فریاد تشنگى او بلند است».
(٢١١۵) سر سفره‌‌اى که در آن شراب مى‌‌خورند، اگر انسان یکى از آنان حساب شود، بنا بر احتیاط واجب نباید نشست و از چیز خوردن از آن سفره هم باید اجتناب کرد.