(١٢٨٠) اگر روزه‌‌دار عمداً چیزى بخورد یا بیاشامد، روزه او باطل مى‌‌شود، چه خوردن و آشامیدن آن چیز معمول باشد مثل نان و آب، چه معمول نباشد مثل خاک و شیره درخت، و چه کم باشد یا زیاد.
(١٢٨١) اگر موقعى که مشغول غذا خوردن است بفهمد صبح شده، باید لقمه را از دهان بیرون آورد و چنانچه عمداً فرود برد روزه‌‌اش باطل است و به دستورى که بعداً گفته خواهد شد کفّاره هم بر او واجب مى‌‌شود.
(١٢٨٢) اگر روزه‌‌دار سهواً چیزى بخورد یا بیاشامد، روزه‌‌اش باطل نمى‌‌شود.
(١٢٨٣) احتیاط واجب آن است که روزه‌‌دار از استعمال آمپولى که به جاى غذا به کار مى‌‌رود خوددارى کند، بلکه اجتناب خالى از وجه نیست؛ ولى تزریق آمپولى که عضو را بى‌‌حس مى‌‌کند یا به جهت دیگر استعمال مى‌‌شود اشکال ندارد و اجتناب از آمپولى که معلوم نیست از قسم اول باشد یانه، لازم نیست.
(١٢٨۴) اگر روزه‌‌دار چیزى را که لاى دندان مانده است عمداً فرو ببرد، روزه‌‌اش باطل مى‌‌شود.
(١٢٨۵) کسى که مى‌‌خواهد روزه بگیرد، لازم نیست پیش از اذان دندانهایش را خلال کند؛ ولى اگر بداند غذایى که لاى دندان مانده در روز فرو مى‌‌رود باید خلال کند و چنانچه خلال نکند و چیزى از آن فرو رود، روزه‌‌اش باطل مى‌‌شود و اگـر هم فرو نرود باز اخلال به نیت کرده، ولى اگر نمى‌‌داند که غذا فرو خواهد رفت یا نه، مستحب است خلال کند و اگر هم اتفاقاً و سهواً فرو برد روزه باطل نیست.
(١٢٨۶) جواز فرو بردن اخلاط سر و سینه، در صورتى که در غیر حال روزه امرى عادى باشد و به فضاى دهان نرسیده باشد خالى از وجه نیست و اگر به فضاى دهان رسید و آن را فرو برد، بنابر احتیاط واجب روزه را باطل مى‌‌کند.
(١٢٨٧) اگر روزه‌‌دار به قدرى تشنه شود که بترسد از تشنگى بمیرد، مى‌‌تواند به اندازه‌‌اى که از مردن نجات پیدا کند آب بیاشامد ولى روزه او باطل مى‌‌شود امّا در ماه رمضان تا مغرب از سایر مفطرات اجتناب کند.
(١٢٨٨) جویدن غذا براى بچه یا پرنده و چشیدن غذا و مانند اینها که معمولا به حلق نمى‌‌رسد، اگر چه اتفاقاً به حلق برسد، روزه را باطل نمى‌‌کند و احتیاط مستحب است که این امور را در صورت عدم حاجت و ضرورت ترک کنند.
(١٢٨٩) انسان نمى‌‌تواند براى ضعف روزه را بخورد، ولى اگر ضعف او به قدرى است که مشقت شدیدى داشته، به طورى که معمولا نمى‌‌شود آن را تحمل کرد، خوردن روزه اشکال ندارد ولى اگر تا سال دیگر خوب شد باید قضاى آن را بگیرد.