(١٨۴) زمین با پنج شرط، کف پا و ته کفش نجس را پاک مىکند:
اول: آن که زمین بنا بر احوط از عین نجاست و آنچه در حکم نجاست است پاک باشد، بنا بر این زمینى که آلوده به بول شده و هنوز تطهیر نشده، پاک کننده نیست، هرچند خشک شده باشد.
دوم: آن که زمین خشک باشد و رطوبتى که سرایت به جاى دیگر کند نداشته باشد بنا بر احوط.
سوم: آن که اگر عین نجس مثل خون و بول، یا متنجس مثل گلى که نجس شده در کف پا و ته کفش باشد، به واسطه راه رفتن یا مالیدن پا به زمین یا به هرسبب دیگرى برطرف شود.
چهارم: آن که زمین باید خاک یا سنگ یا آجر فرش و مانند اینها باشد، پس با راه رفتن روى فرش و حصیر و سبزه، کف پا و ته کفش نجس پاک نمىشود.
پنجم: آنکه کف پا و ته کفش به واسطه راه رفتن نجس شده باشد، پس اگر به واسطه غیر راه رفتن نجس شده باشد، بنا بر اظهر به واسطه راه رفتن پاک نمىشود.
(١٨۵) پاک شدن کف پا و ته کفش نجس، به واسطه راه رفتن روى آسفالت و روى زمینى که با چوب فرش شده یا هرچیزى که به آن زمین نگویند، محل اشکال است، و اظهر بقاء نجاست است.
(١٨۶) بعد از برطرف شدن عین نجاست، بنا بر اظهر تماس کف پا و ته کفش با زمین کافى است اگرچه راه رفتن و مالیدن صدق ننماید. ولى براى پاک شدن کف پا و ته کفش بهتر است پانزده قدم یا بیشتر راه بروند اگرچه به کمتر از پانزده قدم یا مالیدن پا به زمین، عین نجاست برطرف شود.
(١٨٧) لازم نیست کف پا و ته کفش نجس، تر باشد بلکه اگر خشک هم باشد به وسیله راه رفتن پاک مىشود.
(١٨٨) بعد از آن که کف پا یا ته کفش نجس به راه رفتن پاک شد مقدارى از اطراف آن هم که معمولا به گل آلوده مىشود پاک مىگردد.
(١٨٩) کسى که با دست و زانو راه مىرود، اگر دست یا زانوى او نجس شود، با راه رفتن پاک مىگردد. و همچنین است ته عصا و ته پاى مصنوعى و نعل چهارپایان و چرخ اتومبیل و گارى و مانند اینها بنا بر اظهر.
(١٩٠) اگر بعد از راه رفتن، بو یا رنگ نجاست در کف پا یا ته کفش بماند اشکال ندارد ولى ذرّههاى کوچک که معلوم باشد اشکال دارد.
(١٩١) درون کفش و مقدارى از کف پا که به زمین نمىرسد به واسطه راه رفتن پاک نمىشود، ولى جورابى که به جاى کفش از آن استفاده مىشود با راه رفتن پاک مىشود اگر چه جوراب از پوست درست نشده باشد.