(٧٧٩) انسان باید نماز را به نیت قربت، یعنى براى انجام فرمان خداوند عالم بجا آورد و لازم نیست نیت را از قلب خود بگذراند یا مثلا به زبان بگوید که چهار رکعت نماز ظهر مى‌‌خوانم قربةً الى الله، بلکه همین قدر که انگیزه انسان از این کار نماز خواندن براى خدا باشد در تحقق نیت کافى است. ولى بهتر و افضل این است که نیت نماز را از قلب خود بگذراند مگر این که نزدیک به حد وسوسه برسد.
(٧٨٠) اگر در نماز ظهر یا در نماز عصر نیت کند که چهار رکعت نماز مى‌‌خوانم و معین نکند ظهر است یا عصر و تصمیم هیچ کدام از این دو را نداشته باشد نماز او باطل است. و نیز کسى که مثلا قضاى نماز ظهر بر او واجب است، اگر در وقت نماز ظهر بخواهد نماز قضا یا نماز ظهر را بخواند، باید نمازى را که مى‌‌خواند، در نیت معین کند بنا بر احوط.
(٧٨١) انسان باید از اول تا آخر نماز به نیت خود باقى باشد، پس اگر در بین نماز به طورى غافل شود که اگر بپرسند چه مى‌‌کنى؟ نداند چه بگوید، نمازش باطل است.
(٧٨٢) انسان باید فقط براى انجام امر خداوند عالم نماز بخواند، پس کسى که ریا کند، یعنى براى نشان دادن به مردم نماز بخواند، نمازش بنابر احوط باطل است، خواه فقط براى مردم باشد، یا خدا و مردم هر دو را در نظر بگیرد.
(٧٨٣) اگر قسمتى از نماز را هم براى غیر خدا به جا آورد، نماز باطل است، چه آن قسمت، واجب باشد مثل حمد و سوره و چه مستحب باشد مانند قنوت، و چه از افعال نماز باشد یا از قبیل دعا و ذکر باشد، مگر این که از چیزهایى باشد که شرط صحیح بودن نماز است ولى قصد قربت در انجام آن لازم نیست، مثل پوشاندن عورت.
(٧٨۴) اگر کسى مثلا خواست نماز ظهر بخواند ولى موقع شروع در نماز اشتباهاً بجاى لفظ ظهر لفظ عصر به زبان او آمد یااین که در قلبش به جاى ظهر مثلا عصر اشتباهاً خطور کرد ولى انگیزه او از این عمل نماز ظهر بود، مانعى ندارد و نماز او صحیح است.
(٧٨۵) عدول نیت از نافله به فریضه و بالعکس جایز نیست و در صورت عدول در مورد اول، نماز نه نافله حساب مى‌‌شود و نه فریضه ولى در مورد دوّم بعضى از موارد استثناء شده است، چنانچه در مسائل نماز جماعت خواهد آمد.