(۶۶١) مرد باید در حال نماز، اگر چه کسى او را نمى‌‌بیند عورتین خود را بپوشاند. و بهتر است از ناف تا زانو را هم بپوشاند.
(۶۶٢) زن در موقع نماز، باید تمام بدن حتى سر و موى خود را بپوشاند حتى اگر کسى او را نبیند. ولى پوشاندن صورت و دست‌‌ها تا مچ و پاها تا مچ پا لازم نیست، ولى احتیاط در این است که صورت بیش از آنچه شستن آن در موقع وضو واجب است در حال نماز باز نباشد و همچنین کف پا و درون دست نیز باز نباشد. اما براى آن که یقین کند که مقدار واجب را پوشانده است، باید مقدارى از اطراف صورت و قدرى پایین‌‌تر از مچ را هم بپوشاند.
(۶۶٣) موقعى که انسان نماز احتیاط مى‌‌خواند و یا قضاى سجده فراموش شده یا تشهد فراموش شده را بجا مى‌‌آورد، باید خود را مثل موقع نماز بپوشاند.
(۶۶۴) اگر انسان عمداً در نماز عورتش را نپوشاند، نمازش باطل است.
(۶۶۵) اگر در بین نماز بفهمد که عورتش پیداست، باید آن را بپوشاند بدون این که پوشاندن عورت زیاد طول بکشد ولى احتیاط در آن است که نماز را تمام کند و دوباره بخواند، ولى اگر بعد از نماز بفهمد که در نماز عورت او پیدا بوده، نمازش صحیح است.
(۶۶۶) انسان مى‌‌تواند در نماز خود را به علف و برگ درختان بپوشاند ولى احتیاط در آن است موقعى خود را با اینها بپوشاند که چیز دیگرى نداشته باشد.
(۶۶٧) اگر غیر از گِل هیچ چیز ندارد که در نماز خود را بپوشاند واجب نیست خود را با گِل بپوشاند ولى بنا بر احتیاط براى این که رکوع و سجود بجا آورد خود را با گِل بپوشاند با عدم مشقّت.
(۶۶٨) تهیه ساتر براى نماز واجب است اگر چه به خریدن باشد و یا اجاره‌‌اى که مضرّ به حالش نباشد؛ و اگر مضر به حالش باشد یا موجب خوارى و تحمّل منّت باشد لازم نیست؛ و احوط تأخیر نماز است تا آخر وقت براى تهیه ساتر، مگر آن که از تهیه آن تا آخر وقت مأیوس باشد.
(۶۶٩) کسى که مى‌‌خواهد نماز بخواند، اگر براى پوشاندن خود حتى برگ درخت و علف هم نداشته باشد و احتمال ندهد که تا آخر وقت چیزى پیدا کند که خود را با آن بپوشاند، در صورتى که نامحرم او را مى بیند باید نشسته نماز بخواند و عورت خود را با ران خود بپوشاند. و اگر کسى او را نمى بیند، ایستاده نماز بخواند و جلوى خود را با دست بپوشاند و اگر در رکوع و سجود بیشتر عورت او دیده شود مى‌‌تواند رکوع و سجود را در حال قیام با اشاره انجام دهد و براى سجود سر را قدرى پایین‌‌تر آورد.