(٣٠۴) کسى که در کارهاى وضو و شرایط آن مثل پاک بودن آب و غصبى نبودن آن خیلى شک مى کند باید به شک خود اعتنا نکند.
(٣٠۵) اگر شک کند که وضوى او باطل شده یا نه، بنا مى‌‌گذارد که وضوى او باقى است؛ ولى اگر بعد از بول استبراء نکرده و وضو گرفته باشد و بعد از وضو رطوبتى از او بیرون آید که نداند بول است یا چیز دیگر وضوى او باطل است.
(٣٠۶) کسى که شک دارد وضو گرفته یا نه باید وضو بگیرد.
(٣٠٧) اگر بعد از وضو یا در اثناء آن یقین کند که بعضى جاها را نشسته یا مسح نکرده است چنانچه رطوبت جاهایى که پیش از آن است خشک شده باشد باید دوباره وضو بگیرد. و اگر خشک نشده باشد، جایى را که فراموش کرده و آنچه بعد از آن است باید بشوید یا مسح کند. و اگر در اثناء وضو در شستن یا مسح کردن جایى شک کند باید به همین دستور عمل کند.
(٣٠٨) اگر بعد از نماز شک کند که وضو گرفته یا نه، نماز او صحیح است، ولى باید براى نمازهاى بعد وضو بگیرد.
(٣٠٩) اگر در بین نماز شک کند که وضو گرفته یا نه، نماز او باطل است و باید وضو بگیرد و نماز را بخواند، مگر این که به امید صحیح بودن، نماز را بخواند بعد اگر فهمید که وضو داشته نمازش بنا بر اظهر صحیح است. و همچنین است اگر قبل از نماز شک کرد که وضو دارد یا نه ولى گمان به وضو داشت.
(٣١٠) اگر بعد از نماز شک کند، که قبل از نماز وضوى او باطل شده یا بعد از نماز، نمازى که خوانده صحیح است.
(٣١١) کسى که مى‌‌داند وضو گرفته و حدثى هم از او سر زده مثلا بول کرده است، اگر نداند کدام جلوتر بوده، چنانچه پیش از نماز است باید وضو بگیرد؛ و اگر در اثناء نماز است باید نماز را بشکند و وضو بگیرد؛ و اگر بعد از نماز است نمازى که خوانده صحیح است و براى نماز بعد باید وضو بگیرد.
(٣١٢) اگر انسان مرضى دارد که بول او قطره قطره مى‌‌ریزد یا نمى‌‌تواند از بیرون آمدن غائط خوددارى کند، چنانچه یقین دارد که از اول وقت نماز تا آخر آن به مقدار وضو گرفتن و نماز خواندن مهلت پیدا مى‌‌کند، باید نماز را در وقتى که مهلت پیدا مى‌‌کند بخواند؛ و اگر مهلت او به مقدار کارهاى واجب نماز است، باید در وقتى که مهلت دارد فقط کارهاى واجب نماز را بجا آورد و کارهاى مستحب آن مانند اذان و اقامه را ترک نماید، اگر در مراقبتِ آن وقت، عسر و حرج و مشکلى براى او پیش نیاید.
(٣١٣) اگر به مقدار وضو و نماز مهلت پیدا نمى‌‌کند و در بین نماز چند دفعه بول یا غائط از او خارج مى‌‌شود، اگر وضو گرفتن بعد از هر دفعه برایش سخت نیست و عُسر و حرج در کار نیست و کارى که نمازش را باطل کند پیش نمى‌‌آید، باید ظرف آبى پهلوى خود بگذارد و هر وقت بول یا غائط از او خارج شد فوراً وضو بگیرد و بقیه نماز را بخواند، و احتیاط مستحب آن است که همان نماز را دوباره با یک وضو بخواند و اگر در بین آن نماز وضوى او باطل شد اعتنا نکند.
(٣١۴) کسى که بول یا غائط پى در پى از او خارج مى‌‌شود و وضو گرفتن بعد از هردفعه براى او سخت است، اگر بتواند مقدارى از نماز را با وضو بخواند، باید براى هرنماز یک وضو بگیرد.
(٣١۵) کسى که بول یا غائط پى در پى از او خارج مى‌‌شود اگر نتواند هیچ مقدار از نماز را با وضو بخواند احتیاط واجب آن است که براى هر نماز یک وضو بگیرد و اگر با تیمم مى‌‌تواند مقدارى از نماز را با تیمم بخواند تیمم هم بنماید.
(٣١۶) اگر مرضى دارد که نمى‌‌تواند از خارج شدن باد جلوگیرى کند، باید به وظیفه کسانى که نمى‌‌توانند از بیرون آمدن بول و غائط خوددارى کنند عمل نماید.
(٣١٧) کسى که بول یا غائط پى در پى از او خارج مى‌‌شود، باید براى هر نماز وضو بگیرد و فوراً مشغول نماز شود، ولى براى بجا آوردن سجده و تشهد فراموش شده و نماز احتیاط که باید بعد از نماز انجام داد در صورتى که آنها را بعد از نماز بجا بیاورد، وضو گرفتن لازم نیست.
(٣١٨) کسى که بول او قطره قطره مى ریزد باید براى نماز به وسیله کیسه‌‌اى که در آن، پنبه یا چیز دیگرى است که از رسیدن بول به جاهاى دیگر جلوگیرى مى‌‌کند، خود را حفظ نماید؛ و احتیاط واجب آن است که پیش از هر نماز مخرج بول و کیسه‌‌اى را که نجس شده آب بکشد یا عوض کند. و نیز کسى که نمى‌‌تواند از بیرون آمدن غائط خوددارى کند، چنانچه ممکن باشد به مقدار نماز از رسیدن غائط به جاهاى دیگر باید جلوگیرى نماید؛ و احتیاط واجب آن است که اگر مشقت ندارد، براى هرنماز مخرج غائط را آب بکشد.
(٣١٩) کسى که نمى‌‌تواند از بیرون آمدن بول و غائط خوددارى کند در صورتى که ممکن باشد و مشقت و زحمت و خوف ضرر نداشته باشد باید به مقدار نماز از خارج شدن بول و غائط جلوگیرى نماید اگر چه خرج داشته باشد و خرج آن به او ضرر زیادى نزند، بلکه اگر مرض او به آسانى یعنى بدون عُسر شخصى معالجه شود، احتیاط واجب آن است که خود را معالجه نماید.
(٣٢٠) کسى که نمى‌‌تواند از بیرون آمدن بول و غائط خوددارى کند، بعد از آن که مرض او خوب شد، لازم نیست نمازهایى را که در وقت مرض مطابق وظیفه‌‌اش خوانده قضا نماید. ولى اگر در بین وقت نماز مرض او خوب شود، باید بنا بر احتیاط مستحب نمازى را که در آن وقت خوانده دوباره بخواند.