(۵٣٧) واجب است میت را طورى در زمین دفن کنند، که بوى او بیرون نیاید و درندگان هم نتوانند بدنش را بیرون آورند.
(۵٣٨) اگر دفن میت در زمین ممکن نباشد، مى‌‌توانند به جاى دفن، او را در بنا یا تابوت بگذارند.
(۵٣٩) میت را باید در قبر به پهلوى راست طورى بخوابانند که جلو بدن او رو به قبله باشد.
(۵۴٠) اگر کسى در کشتى بمیرد، چنانچه جسد او فاسد نمى‌‌شود و بودن او در کشتى مانعى ندارد، باید صبر کنند تا به خشکى برسند و او را در زمین دفن کنند؛ و گرنه، باید در کشتى غسلش بدهند و حنوط و کفن کنند و پس از خواندن نماز میت او را در خمره بگذارند و درش را ببندند و به دریا بیندازند، و اگر این کار مشکل است چیز سنگینى به پایش ببندند و به دریا بیندازند و اگر ممکن است باید او را در جایى بیندازند که فوراً طعمه حیوانات نشود.
(۵۴١) مخارج انداختن در دریا و مخارج محکم کردن قبر میت را، در صورتى که لازم باشد، احتمال دارد که از اصل مال میت بردارند ولى احتیاط مستحب این است که رضایت طلبکار و ورثه را در این صورت به دست آورند.
(۵۴٢) اگر زن کافره بمیرد و بچه در شکم او مرده باشد، چنانچه پدر بچه مسلمان باشد باید بنا بر احتیاط واجب زن را در قبر به پهلوى چپ پشت به قبله بخوابانند که روى بچه به طرف قبله باشد حتى اگر هنوز روح هم به بدن او داخل نشده باشد.
(۵۴٣) چیزى که از میت جدا مى‌‌شود، اگر چه مو و ناخن و دندانش باشد، باید با او دفن شود ولى اگر مستلزم نبش باشد احتیاط آن است که جدا دفن شود.
(۵۴۴) اگر کسى در چاه بمیرد و بیرون آوردنش ممکن نباشد پس اگر ممکن است همان مقدار از چاه را که بدن او قرار گرفته مسدود مى‌‌نمایند و اگر ممکن نیست باید درِ چاه را ببندند و همان چاه را قبر او قرار دهند؛ و در صورتى که چاه مال غیر باشد باید به نحوى او را راضى کنند، اگر چه با پرداخت قیمت چاه باشد.