(٢٠٩۴) اگر سگ شکارى، حیوان وحشى حلال گوشتى را شکار کند، پاک و حلال بودن حیوان شش شرط دارد:
١ ـ سگ به طورى تربیت شده باشد که هر وقت آن را براى گرفتن شکار بفرستند برود و هر وقت از رفتن جلو گیرى کنند بایستد، ولى اگر در وقت نزدیک شدن به شکار با جلو گیرى نایستد مانع ندارد؛ و تربیت شدن سگ به این است که غالباً موقع کشتن شکار آن را نخورد، ولى اگر اتفاقاً شکار را بخورد، اشکال ندارد.
٢ ـ صاحبش آن را بفرستد، و اگر از پیش خود دنبال شکار رود و حیوانى را شکار کند خوردن آن حیوان حرام است، بلکه اگر از پیش خود دنبال شکار رود و بعداً صاحبش بانگ بزند که زودتر خود را به شکار برساند، اگر چه به واسطه صداى صاحبش شتاب کند، بنابر اظهر باید از خوردن آن شکار، خوددارى نمایند.
٣ ـ کسى که سگ را مى‌‌فرستد باید مسلمان باشد یا بچه مسلمان باشد که خوب و بد را مى‌‌فهمد، و اگر کافر یا کسى که اظهار دشمنى با اهل بیت پیغمبر(ص) مى‌‌کند سگ را بفرستد، شکار آن سگ، حرام است.
۴ ـ وقت فرستادن سگ، نام خدا راببرد، و اگر عمداً نام خدا را نبرد، آن شکار حرام است، ولى اگر از روى فراموشى باشد، در صورتى که معتقد به وجوب بردن نام خدا در این هنگام بود و یا اگر معتقد نبوده عادت به بردن نام خدا داشت، اشکال ندارد، و اگر وقت فرستادن، نام خدا را عمداً نبرد و پیش از آن که سگ به شکار برسد نام خدا را ببرد بنابر احتیاط، باید از آن شکار اجتناب نمایند، اگر چه بنابراظهر مانعى ندارد.
۵ ـ شکار به وسیله زخمى که از دندان سگ پیدا کرده بمیرد، پس اگر سگ شکار را خفه کند، یا شکار بدلیل دویدن یا ترس بمیرد، حلال نیست.
۶ ـ کسى که سگ را فرستاده، وقتى برسد که حیوان مرده باشد، یا اگر زنده است به اندازه سر بریدن آن وقت نباشد، و چنانچه وقتى برسد که به اندازه سر بریدن وقت باشد، مثلا حیوان چشم یا دُم خود را حرکت دهد، یا پاى خود را به زمین بزند، چنانچه سر حیوان را نبُرد تا بمیرد، حلال نیست. و بنا بر احوط، شکارچى باید خودش را زود به شکار برساند که اگر زنده است، آن را به دستور شرع سر ببرد، و اگر عجله نکرد، چه معذور باشد یا نه، و احتمال بدهد که بعد از شکار کردن هنوز زنده بوده و بعداً مرده است، پاک و حلال بودن شکار، مشکل است.
(٢٠٩۵) اگر چند سگ را بفرستد و با هم حیوانى را شکار کنند، چنانچه همه آنها داراى شرایطى که در مسأله قبل گفته شد بوده‌‌اند، شکار حلال است و اگر یکى از آنها داراى آن شرایط نبود، شکار حرام است.
(٢٠٩۶) اگر سگ را براى شکار حیوانى بفرستد و آن سگ حیوان دیگرى را شکار کند، آن شکار حلال و پاک است، و نیز اگر آن حیوان را با حیوان دیگرى شکار کند، هر دوى آنها حلال و پاک مى‌‌باشند.
(٢٠٩٧) اگر چند نفر با هم سگ را بفرستند و یکى از آنها کافر باشد یا عمداً نام خدا را نبرد، آن شکار حرام است، و نیز اگر یکى از سگ‌‌هایى را که فرستاده‌‌اند به صورتى که در مسأله ٢٠۶۶ گفته شد تربیت شده نباشد، آن شکار حرام مى‌‌باشد.
(٢٠٩٨) اگر باز یا حیوان دیگرى غیراز سگ شکارى، حیوانى راشکار کند، آن شکار حلال نیست، ولى اگر وقتى برسند که حیوان زنده باشد و به دستورى که در شرع معین شده سر آن راببرند، حلال است.