شرط اين که کسى در زمره مقربين داخل شود اين است که همواره از روى بيم و اميد قلبا به ياد خدا باشد و نگذارد غفلت در دلش رخنه کند؛ يعنى تنها به‌وسيله ذکر واقعى است که حجاب‌ها و حائل‌هاى بين خدا و بنده‌اش برطرف مى‌گردد و اگر ذکرى در کار نبود، همه موجودات از نظر نزديکى و دورى به خدا يک‌سان بودند و هيچ تفاوتى از اين جهت بين آن‌ها وجود نداشت.
قرب و نزديکى به خدا تنها به‌وسيله ياد خدا و ذکر او حاصل مى‌شود و شرط اين که کسى در زمره مقربين داخل شود اين است که همواره از روى بيم و اميد قلبا به ياد خدا باشد و نگذارد غفلت در دلش رخنه کند؛ يعنى تنها به‌وسيله ذکر واقعى است که حجاب‌ها و حائل‌هاى بين خدا و بنده‌اش برطرف مى‌گردد و اگر ذکرى در کار نبود، همه موجودات از نظر نزديکى و دورى به خدا يک‌سان بودند و هيچ تفاوتى از اين جهت بين آن‌ها وجود نداشت.
نفس آدمى به هر جهت توجه کند در همان جهت رشد مى‌کند. اگر اين توجه در جهت تمايلات حيوانى باشد، روز به روز، به عالم حيوانى نزديک‌تر مى‌شود و در آن جهت، رشد مى‌کند و اگر توجه او در جهت حقايق والا باشد در آن جهت رشد مى‌يابد. بنابراين، نزديکى انسان به خدا در گرو توجه او به خداست و تنها از اين طريق است که نفس آدمى مى‌تواند به کمال واقعى نايل آيد. بنابراين هر چه انسان بيشتر به ياد خدا باشد به همان اندازه، سعادتمندتر است، قرآن مى‌فرمايد:
«وَاذکرْ رَبَّک َ فِى نَفْسِک َ تَـضَرُّعاً وَخِـيفَـةً وَدُونَ الجَهْرِ مِنَ القَوْلِ بِالغُدُوِّ وَالآصالِ وَلا تَکنْ مِنَ الغافِلِـينَ * إِنَّ الَّذِينَ عِنْدَ رَبِّک َ لا يَسْتَکبِرُونَ عَنْ عِبادَتِهِ وَيُسَبِّـحُونَهُ وَلَهُ يَسْجُدُونَ»؛[1]
پروردگار خويش را به تضرع و بيم (در ضمير خود) و با صداى غير بلند در بامدادان و شامگاهان ياد کن و از غفلت‌زدگان مباش، زيرا کسانى که نزد پروردگار تواند از بندگى وى سرپيچى نکنند و تسبيح او گويند و سجده او نمايند.
[1]. سوره اعراف، آيه ۲۰۵ و ۲۰۶.